Les bíbliuna

Evangeliið eftir Lukas

  • 1Hann kallaði nú saman hinar tólv og gav teimum mátt og vald yvir øllum hinum illu andum og til at grøða sjúkur.
  • 2Og Hann sendi teir út at prædika ríki Guds og grøða sjúk.
  • 3Hann segði við teir: „Takið einki við á ferðini, hvørki stav, tasku, breyð ella pening! Heldur ikki skulu tit hava tveir kyrtlar.
  • 4Í tí húsi, sum tit koma inn í, skulu tit verða, og haðani skulu tit fara longur.
  • 5Allastaðni har tey ikki taka ímóti tykkum, úr tí býi skulu tit fara burtur og eisini rista dustið av fótum tykkara til vitnisburð móti teimum.“
  • 6So fóru teir avstað og ferðaðust um býirnar og prædikaðu evangeliið og grøddu fólk allastaðni.
  • 7Men Heródes fjórðingshøvdingi frætti alt tað, sum hendi; og hann var í døpurhuga, tí summi søgdu, at Jóhannes var risin upp frá hinum deyðu,
  • 8summi, at Elias hevði víst seg, onnur uppaftur, at ein av hinum gomlu profetunum var risin upp.
  • 9Men Heródes segði: „Jóhannes læt eg hálshøgga; men hvør er hesin, ið eg hoyri slíkt um?“ Og hann lá eftir at fáa Hann at síggja.
  • 10Ápostlarnir komu so aftur og søgdu Honum frá øllum, ið teir høvdu gjørt. Tá tók Hann teir við Sær og fór burtur, so teir vóru einsamallir, til bý, sum eitur Betsaida.
  • 11Men táið fólkið fekk tað at vita, fóru tey aftan á Honum, og Hann tók ímóti teimum og talaði við tey um ríki Guds og grøddi tey, sum tørvaði heilsubót.
  • 12Men dagurin var farin at halla. Tá komu hinir tólv til Hansara og søgdu: „Lat fólkið fara avstað, so tey kunnu fara í bygdirnar og garðarnar her rundanum og fáa sær innivist og okkurt at eta – vit eru jú her á staði, sum er oyðið!“
  • 13Hann segði við teir: „Gevið tit teimum at eta!“ Men teir søgdu: „Vit hava ikki meir enn fimm breyð og tveir fiskar – uttan so er, at vit skulu fara og keypa mat til alt hetta fólk!“
  • 14Tí har vóru okkurt um 5000 menn. Tá segði Hann við lærisveinar Sínar: „Latið tey seta seg niður í flokkum, 50 í hvørjum!“
  • 15Teir so gjørdu og lótu øll seta seg niður.
  • 16So tók Hann hini fimm breyðini og fiskarnar báðar, hugdi upp móti himli og signaði tey; so breyt Hann tey og gav lærisveinum Sínum tey at leggja fyri fólkið.
  • 17Tey ótu nú og vórðu øll mett. Bitarnir, ið av lupu, vórðu savnaðir saman, tólv kurvar.
  • 18Einaferð meðan Hann bað, og eingin var hjá Honum uttan lærisveinarnir, spurdi Hann teir: „Hvønn sigur fólkið Meg vera?“
  • 19Teir svaraðu: „Jóhannes doypara; onnur siga Elias; uppaftur onnur siga, at ein av hinum gomlu profetunum er risin upp.“
  • 20Hann segði við teir: „Men tit, hvønn siga tit Meg vera?“ Pætur svaraði: „Krist Guds!“
  • 21Tá beyð Hann teimum strangliga ongum at siga hetta;
  • 22tí Hann segði: „Menniskjasonurin skal líða nógv og verða vrakaður av hinum elstu, høvuðsprestunum og hinum skriftlærdu og verða dripin og rísa upp aftur triðja dagin.“
  • 23Og Hann segði við allar: „Vil onkur koma aftan á Mær, má hann avnokta seg sjálvan og dagliga taka upp kross sín og fylgja Mær.
  • 24Tí tann, ið vil bjarga lívinum, skal missa tað; men tann, ið missir lív sítt fyri Mína skuld, skal bjarga tí.
  • 25Tí hvat batar tað menniskjanum, um tað hevur vunnið allan heimin, men mist seg sjálvt ella latið seg sjálvt afturfyri!
  • 26Tann, ið skammast við Meg og orð Míni, skal Menniskjasonurin skammast við, táið Hann kemur í dýrd Síni og Faðirsins og hinna heilagu eingla.
  • 27Sanniliga, sigi Eg tykkum: Nøkur av teimum, ið her standa, skulu ikki smakka deyðan, fyrrenn tey síggja ríki Guds.“
  • 28Einar átta dagar eftir at Hann hevði talað hetta, tók Hann Pætur, Jóhannes og Jákup við Sær og fór niðan á fjallið at biðja.
  • 29Meðan Hann bað, varð andlit Hansara øðrvísi at síggja, og klæði Hansara vórðu hvít og skyggjandi.
  • 30Og tveir menn talaðu við Hann; tað vóru Móses og Elias;
  • 31teir vístu seg í dýrd og talaðu um burturferð Hansara, sum Hann skuldi fullføra í Jerusalem.
  • 32Men Pætur og teir, ið við Honum vóru, vóru tungir í svøvni; men táið teir vórðu klárvaknir, sóu teir dýrd Hansara og menninar báðar, ið hjá Honum stóðu.
  • 33Táið teir so skiltust frá Honum, segði Pætur við Jesus: „Meistari! Her er okkum gott at vera; lat okkum gera tríggjar bústaðir, Tær ein, Mósesi ein og Eliasi ein!“ – Hann visti ikki, hvat hann segði.
  • 34Sum hann segði hetta, kom skýggj og skuggaði yvir teir, og teir ræddust, táið teir komu inn í skýggið.
  • 35Úr skýnum kom rødd: „Hesin er Sonur Mín, hin útvaldi – hoyrið Hann!“
  • 36Táið røddin kom, sást eingin uttan Jesus eina. Og teir tagdu og søgdu á teimum døgum ongum nakað av tí, sum teir høvdu sæð.
  • 37Dagin eftir, táið teir komu oman av fjallinum, kom nógv fólk ímóti Honum.
  • 38Tá rópti ein maður millum fólkið: „Meistari, eg biði Teg, hygg til son mín! Hann er einkabarn mítt;
  • 39og andi tekur hann, og við tað sama fer hann at nísta; hann slítur í hann, so skúmið drívur honum av munni; og tað er nóg illa, hann sleppir honum, og illa fer hann tá við honum.
  • 40Eg bað lærisveinar Tínar reka hann út, men teir vóru ikki mentir.“
  • 41Tá svaraði Jesus: „Tú vantrúna og rangvørga ætt! Hvussu leingi skal Eg vera hjá tykkum og tola tykkum? Kom higar við syni tínum!“
  • 42Eisini meðan hann var á veg til Hansara, reiv og sleit hin illi andin í hann. Tá hótti Jesus at hinum óreina andanum og grøddi drongin og gav faðir hansara hann aftur.
  • 43Øll vóru tá sligin av undran yvir stórleika Guds. Men táið øll undraðust á alt tað, sum Hann gjørdi, segði Hann við lærisveinar Sínar:
  • 44„Goymið í oyrum tykkara hesi orð: Menniskjasonurin skal verða givin menniskjum í hendur!“
  • 45Hetta orð skiltu teir ikki; tað var teimum dult, so teir fataðu tað ikki; og teir tordu ikki at spyrja Hann um hetta orð.
  • 46Men tann hugsan steig upp hjá teimum, hvør teirra nú mundi vera størstur.
  • 47Men við tað at Jesus sá, hvat teir hugsaðu í hjartanum, tók Hann lítið barn og læt tað standa hjá Sær.
  • 48Og Hann segði við teir: „Tann, sum tekur ímóti hesum barni í navni Mínum, tekur ímóti Mær, og tann, sum tekur ímóti Mær, tekur ímóti Honum, ið sendi Meg; tí tann, sum er hin minsti av tykkum øllum, hann er stórur.“
  • 49Tá tók Jóhannes til orða og segði: „Meistari, vit sóu ein, sum rak út illar andar í navni Tínum; og vit forbuðu honum tað, av tí at hann er ikki í fylgi við okkum!“
  • 50Men Jesus segði við hann: „Forbjóðið honum tað ikki! Tí tann, sum ikki er ímóti tykkum, er við tykkum.“
  • 51Táið nú leið at tíðini, at Hann skuldi verða tikin upp, vendi Hann andliti Sínum móti Jerusalem, til at fara hagar.
  • 52Og Hann læt sendimenn fara undan Sær; teir fóru avstað og komu inn í eina bygd Samverja at fáa Honum innivist.
  • 53Men tey tóku ikki ímóti Honum, tí Hann var á ferð til Jerusalem.
  • 54Táið Jákup og Jóhannes, lærisveinar Hansara, sóu hetta, søgdu teir: „Harri, vilt Tú, at vit skula bjóða eldi at falla niður av himli og oyða tey, eins og Elias gjørdi?“
  • 55Men Hann vendi Sær á og hevði at teimum og segði: „Tit vita ikki, hvørjum anda tit eru av!
  • 56Tí Menniskjasonurin er ikki komin at oyða mannalív, men at frelsa.“ Síðani fóru teir í aðra bygd.
  • 57Sum teir nú hildu ferðina fram, segði ein við Hann: „Eg skal fylgja Tær, hvar Tú so fert.“
  • 58Jesus svaraði honum: „Revar hava holur, og fuglar himmalsins reiður, men Menniskjasonurin hevur ikki tað, ið Hann kann halla høvdinum at.“
  • 59Hann segði við ein annan: „Fylg Mær!“ Men hann svaraði: „Harri, loyv mær fyrst at fara og jarða faðir!“
  • 60Tá segði Hann við hann: „Lat hini deyðu jarða síni deyðu, men far tú avstað og ber boð um ríki Guds!“
  • 61Uppaftur ein annar segði: „Harri, eg skal fylgja Tær, men loyv mær fyrst at siga teimum farvæl har heima við hús!“
  • 62Tá svaraði Jesus honum: „Eingin, ið leggur hondina á plógvið – og hyggur aftur um seg, hóskar til ríki Guds.“
Bíbliuappin

Við bíbliu appini, er bíblian ikki longri burtur enn í lummanum. Við at rita inn, kanst tú goyma tíni yndis vers, og síggja tey aftur bæði á app og á teldu.

Heinta nú
bíbliuappin
Ljóðbíblian

Ert tú sjónveikur, ella ynskir at lurta eftir Guðs orðið, tá tú ert á ferð, er Ljóðbíblian tann rætta tín.

Les meira
ljóðbíblian